Een van de meest gewaagde dingen die ik ooit heb gedaan, is mijn eigen opera Kane ten tonele brengen. Een vocaal virtuose en emotioneel loodzware performance voor een zangeres die een klein uur alleen op een leeg podium staat. Het stuk was geprogrammeerd voor een festival in Poznan, Polen en enkele dagen voor de voorstelling belde de zangeres Maribeth Diggle af met een keelontsteking. In een vlaag van verstandsverbijstering en met een onbezonnen soort nieuwsgierigheid moet ik hebben gedacht dat ik de Polen niet met een kluitje in het riet kon sturen, en de uitvoering zelf voor mijn rekening zou nemen. Wie anders kent immers de gelaagdheid van de compositie, de dramatische intenties en emtionele ontwikkeling van de performance beter dan ikzelf ?
Ik kan me herinneren dat ik mezelf ongenadig tegenkwam toen ik het stuk vocaal ging repeteren. Het werk dat ik van binnen en buiten ken, en waarin ik een zangeres zeer intensief heb geregisseerd en gecoached, leek opeens volledig anders op het moment dat ik het zelf tot klinken bracht, dan hoe het in mijn voorstellling bestaat. Ik ben me op dat moment voor eens en voor altijd bewust geworden van de ongelofelijke beperktheid van mijn eigen kunnen, en tegelijkertijd van de ongelimiteerde reikweidte van mijn voorstellingsvermogen, welke een vorm krijgt in het componeren. En dat deze inspiratie die in de compositie besloten ligt datgene is waar een onvervangbare kracht in schuilt, waarmee anderen - performers, kunstenaars, publiek, weldoeners, belanghebbenden – door bezield raken.
Ik heb Kane dus inderdaad uitgevoerd daar in Poznan. Hoezeer ik ook met een flinke dosis vocale bluf en overtuigende presence de noten en teksten van de voorstelling probeerde over te brengen, van het stuk zoals ik het ooit had bedacht bleef weinig over. De reacties waren lovend, en het scheen niemand te zijn opgevallen dat ik geen professionele zanger ben. Ik heb iedereen, de programmeur en het publiek, de zangeres die zich tot het uiterste heeft ingespannen om dit werk te kunnen vertonen, en niet in de laatste plaats en vooral mijzelf, op ontzettende wijze voor de gek gehouden. Ik heb op gruwelijke wijze aangetoond dat een compositie wat dan ook kan zijn, en een performer wie dan ook kan zijn – met de juiste overtuigingskracht op het juiste moment bereik je een publiek zondermeer. Ik geloof dat het de laatste keer was dat ik zelf op een podium stond.
Lees meer:
No comments:
Post a Comment