Met ‘De wereld een blokkendoos’ heb ik op de meest radicale wijze een invulling gegeven aan de opera als interdiscipline. Maar terwijl de nadruk sterk kwam te liggen op het interdisciplinaire werkproces en de intermediale vorm van de opera, ging de voorstelling voorbij aan de notie van een interzintuigelijke ervaring, welke evenzeer eigen moet zijn aan de opera.
‘De wereld een blokkendoos’ heeft alle elementen die men verwacht in de opera - een thema, een verhaal, verbeelding, scenes , personages, zangers en instrumentalisten - maar in plaats van een synthese van deze media koos ik er bewust voor de verschillen tussen de media te benadrukken. Door de opera niet als totale voorstelling, maar simultaan als een boek, een concert, een videoinstallatie en een rondzwervend decor van duizenden gekleurde blokken in diverse landschappen van Terschelling onafhankelijk van elkaar te presenteren heft de opera zichzelf als het ware op. Haar elementen komen in ‘De wereld een blokkendoos’ zo radicaal los van elkaar te staan dat men er met de beste wil van de wereld geen opera meer in herkent.
De vergissing die ik maakte was dat ik er van uitging dat de toeschouwers de synthese tussen de elementen bij elkaar zouden puzzelen en de totale opera zelf zouden vormgeven in hun verbeelding. Ik kan moeilijk nagaan in hoeverre dat is gebeurd, maar sta uiterst kritisch tegenover deze benadering. De ervaring was te zeer gericht op een intellectueel proces van begrip dat bij een publiek zou moeten plaatsvinden, terwijl ik er van overtuigd ben geraakt dat om de zintuigen te kunnen overstijgen de aanraking met de opera direct en fysiek moet plaatsvinden.
Dus eerlijk is eerlijk Geert, ik was vooral bezig met verbanden leggen die voor een publiek uiteindelijk niet van grote betekenis bleken te zijn.
Lees meer:
No comments:
Post a Comment