Ik deel geheel je mening over het belang van de interdiscipline, maar denk niet dat een interdisciplinair werkproces leidt tot minder conflicten, in tegendeel zelfs, het zal veel moeilijker zijn om je aan elkaar te onttrekken., en het is veel moeilijker om tot een concreet resultaat te komen, zoals ik al eerder uiteengezet heb in deze briefwisseling. Alhoewel ik sculpture als werkproces veel interessanter vindt, denk ik dat sculpture en statue eigenlijk onvermijdelijk in elkaar overgaan. Als een ying en een yang zijn het verschillende fasen van een natuurlijk proces. Waar een interdisciplinair proces een interne beweging op gang brengt, het voeden van inspiratie en synergie tussen mensen, beweegt een multidisciplinair proces zich naar buiten toe, richting realisatie en uitvoering.
Gedurende 2004 en 2005 werkte ik in een multidisciplinaire onderzoeksgroep van regisseur Pierre Audi, om zijn naar eigen zeggen vastgelopen onderzoek voor een verfilming van ‘Pelleas en Melisande’ van Claude Debussy nieuw leven in te blazen. Geinspireerd door de samenwerking met architect Frederik Rombach, raakte ik in die periode geheel geobsedeerd door de mogelijkheid om de orginele opera van Debussy te hercomponeren met objecten, ruimte en visuele verschijningsvormen. Door een structurele wijze van denken over ruimte – architectuur - en tijd – compositie – toe te passen op andere visuele disciplines onstonden innoverende inzichten wat voor verschijningsvormen een opera zou kunnen aannemen.
In die tijd heb ik met Frederik een waanzinnige synergie ervaren. Het was een artistieke verliefdheid, er bestond een idee tussen ons beiden waarin we werkelijk een waren, waarin we als het ware als een brein konden denken en als een lichaam konden voelen. Waarschijnlijk kon deze synergie juist ontstaan omdat we ons samen in het diepe waagden van een voor ons beiden onbekend artistiek terrein van de scenografie en de visualisatie. In dat idee, dat we slechts stap voor stap konden ontdekken en waarvan we geheel niet konden overzien waar en of het tot iets zou leiden, daar waren we elkaars gelijke, terwijl we tegelijkertijd onszelf konden zijn en elkaar heel specifiek konden uitdagen en complementeren met de kennis en attitude van een componist en een architect.
Ik heb een synergie in zo’n sterke mate daarna nooit meer met anderen ervaren. En eerlijk gezegd heeft deze interdisciplinaire actie tussen ons wel tot heel veel inspiratie, maar niet tot enige bestendige resultaten geleid. Ik denk dat een artistiek proces waarin de makers een concreet artistiek resultaat voor ogen staat een dergelijke synergie eigenlijk niet toelaat, omdat iedereen veel meer op zijn hoede is voor zijn uiteindelijke verantwoordelijkheden in het te bereiken resultaat, wat een werkelijke interactie belemmerd.
Het lijkt daarom toch onvermijdelijk om op een gegeven moment een zekere afstand tussen disciplines te scheppen. Om uiteindelijk tot een resultaat van ons onderzoek te komen heeft een dergelijke scheiding van disciplines tussen mij en Frederik dan ook moeten plaatsvinden. Uiteindelijk heb ik me over de muziek en de regie ontfermt, en heeft Frederik zich op het bouwen en installeren van de ruimte toegelegd. En dit betekende dan ook direct het einde van de innige synergie. Daarna werd de relatie zakelijker, meer professioneel.
Lees meer:
No comments:
Post a Comment