De door jou opgevoerde notie van de ‘interdiscipline’ komt hier ook om de hoek kijken. Operamaken grossiert in conflicten tussen componist, librettist, regisseur, theaterdirecteur en publiek. Door het multidisciplinaire karakter van opera zitten al deze belanghebbenden permanent in elkaars vaarwater. Door uiteenlopende belangen, ideeën, inzichten, kennis en ambachten is het aantal samenwerkingen binnen opera dat slaagt ver in de minderheid bij het aantal mislukte samenwerkingen. Door nu –zoals we dat in de projecten bij Yo! Opera keer op keer doen- de vastgeroeste rolverdeling te bevragen, zoeken we juist naar de ruimte –de ‘interdisciplinaire’ ruimte- waar deze verschillende disciplines elkaar raken, overlappen, ontkennen of versterken.
Door het bevragen van de traditionele rolverdeling hopen we de kennis van en het inzicht in elkaars ambacht en stijl te vergroten, waaruit een een meer geintegreerd werkproces ontstaat en daarmee een opera die prikkelt juist op dat interessante tussengebied. Dat schitterende, ongedefinieerde gebied waar muziek het beeld beinvloedt, het beeld de tekst verklaart of het décor de essentiele stukjes levert van de puzzel die het ‘totaalkunstwerk’ is. Want –zo zul je met mij eens zijn- juist in dat schemergebied is de toeschouwer écht te raken. Daar waar je als luisteraar onvermoed bij de kladden wordt genomen en getransporteerd wordt naar een wereld met onbekende wetten die je evenwel een moment van fantastisch inzicht biedt, dáár is waar kunst en ook opera een nieuwe taal bezigt en de gewone wereld ontstijgt. En te vaak wordt dat prachtige schemergebied overtuigend dichtgetimmerd door het hiërarchische, lineaire werkproces en de rolverdeling binnen het maken van opera. Mooie analogie –statue en sculpture- die jij hierover geeft trouwens!
Lees meer:
No comments:
Post a Comment